Wszystko jest dobre dla nas, jeśli pomaga nam rozwijać się i wzrastać. Dobry jest smutek, jeśli umiemy z nim „rozmawiać” i dobra jest radość, jeśli wiemy że może przeminąć. Dobra jest też samotność, jeżeli uczy nas umiejętności bycia ze sobą we własnej prawdzie i poczuciu kim naprawdę jesteśmy. Kiedy zaczynamy czuć się dobrze sami ze sobą, a nawet chcemy ze sobą się bawić, pić kawę, rozmawiać, śpiewać, tańczyć czy śmiać się w głos i jest to absolutnie szczere, wówczas stajemy się wolni w swoim wyborze, niezależni od nikogo i niczego. Ale jest to też pułapka, bo przedłużając stan naszej samotni, zapominamy o innych. A przecież naturą człowieka jest bycie z drugim człowiekiem.
Doświadczając siebie w każdej osobie, w spojrzeniu, geście , zachowaniu każdego kogo spotykamy na swojej drodze życia, uczymy się siebie nawzajem i zaczynamy w ten sposób pojmować Jednię. Już wiemy, że potrzebujemy siebie nawzajem, bo każdy jest jakąś cząstką nas. Nie chcemy już oceniać ani krytykować innych, bo wiemy że wówczas krytykujemy i osądzamy siebie. Chcemy być dobrzy i dzielić się tym wszystkim co jest w nas najlepsze. To jest nasza ludzka i zwyczajna potrzeba dzielenia się dobrami, które są w każdym z nas: wdzięcznością, miłością, radością, czy spokojem.
Dlatego tak ważne jest nie popadanie w żadne skrajności, a łączenie się z tym co aktualnie do nas przychodzi. „Czasem słońce czasem deszcz” i wszystko to w harmonii i równowadze, wszystko to dla dobra naszego, innych i całego świata.
Z miłością radosną jak Słońce
